1600s
မြန်မာနိုင်ငံမှ ဘရင်ဂျီလူမျိုးများ
မြန်မာနိုင်ငံတွင် အသေးငယ်ဆုံးသော အသိုင်းအဝိုင်းများထဲမှ တစ်ခု ဖြစ်သော်လည်း စိတ်ဝင်စားစရာ အတော်ကောင်းသည့် ခရစ်ယာန် ဘာသာဝင်တစ်စုမှာ (ရွှေဘိုမြို့အနီးရှိ) မူးမြစ်ဝှမ်းမှ ဘရင်ဂျီလူမျိုးများ ဖြစ်သည်။ ဘရင်ဂျီဟူသော စကားလုံးသည် အာရပ်ဘာသာစကားဖြင့် အနောက်ဥရောပသားဟု အဓိပ္ပာယ်ရသော ဖာရင်ဂီ (Feringi) (သို့မဟုတ်) ဖရန့် (Frank) မှ လာသည့် အသုံးအနှုန်းကွဲ တစ်မျိုး ဖြစ်သည်။ ထိုင်းစကားဖြင့် ဖာရန် (Farang) ၊ ခမာစကားဖြင့် ဘာရန် (Barang) ဟု သုံးနှုန်းပုံနှင့် အတူတူပင် ဖြစ်သည်။ မူးမြစ်ဝှမ်းသို့ ပထမဦးဆုံး ရောက်ရှိလာသော ဘရင်ဂျီလူမျိုးများမှာ ၁၆၀၀ ခုနှစ် အစောပိုင်းတွင် အနောက်ဘက်လွန်မင်းက မူးမြစ်ဝှမ်းဒေသသို့ ပြည်နှင်ဒဏ် ပေးလိုက်သည့် သန်လျင်မြို့ကို အုပ်စိုးခဲ့သော ဖိလစ်ဒီဘရစ်တို၏ နောက်လိုက်နောက်ပါ ပေါ်တူဂီလူမျိုးများ ဖြစ်သည်။
၁၇၅၀ ပြည့်နှစ်များက ရန်ကုန်မြို့တွင် ဖမ်းဆီးရမိခဲ့သော (အများစုမှာ ဘရက်တန် - Breton နှင့် နော်မန် - Norman နယ်များမှ) ပြင်သစ်သင်္ဘောသားများ ရာချီ ရောက်ရှိလာခြင်းကြောင့် ထိုဒေသတွင် လူဦးရေ တိုးပွားလာခဲ့သည်။ သူတို့၏ ခေါင်းဆောင်မှာ ပီယဲဒီမိလာ့ဒ် (Pierre de Milard) ဖြစ်ပြီး နောင်အခါတွင် ဆင်ဖြူရှင်ဘုရင် သက်တော်စောင့်တပ်၏ တပ်မှူး၊ ဘုရင့်သေနတ်ကိုင်တပ်တွင် ဗိုလ်မှူး ဖြစ်လာခဲ့ပြီး သီရိရာဇသူကျော်ထင်ဘွဲ့ဖြင့် တပယ်မြို့စား အဖြစ် ချီးမြှောက်ခံခဲ့ရသည်။ သူသည် အယုဒ္ဓယပြည်သို့ စစ်ချီရာတွင် ပါဝင်အမှုထမ်းခဲ့ပြီး သေဆုံးသောအခါ မူးမြစ်ဝှမ်းဒေသရှိ ငါးရာပြအရပ်တွင် မြှုပ်နှံခဲ့သည်။ အုတ်ဂူတွင် သူ၏စွန့်စားခန်းများ အကြောင်းကို လက်တင်၊ မြန်မာ နှစ်ဘာသာဖြင့် ကမ္ဗည်းရေးထိုးထားသည်ကို တွေ့နိုင်သည်။